Nokta


Prof. Dr. Zekai Özdemir

İsteklerine boyun eğmiyordu. Onlar geçmişini o ise geleceğini istiyordu. Onlar hayalete döndürdüklerini geri isterken o ruhunun derinliğinde gizlenen özgürlüğünün peşindeydi. O düşüncelerini dile getirememenin acısının bir kez daha yaşamak istemediği için prangaları kırıyordu. 

İtaat etmesini başardığı günler onun en sevimli günleriydi. Diğer günler ise vefasızlıkla suçlandığı ve pişmanlıkla cezalandırıldığı günlerdi. O ne iyi ne de kötü günleri itiraf etmediği ve hatta sessizliğe gömüldüğünde onlar yeraltından yecüc ve mecüclerle konuşuyorlardı.

Akademik namusuna halel yeterince gelmiş ve o nedenle kırık haysiyeti daha fazla kırılmasın diye onlardan kaçmıştı. 

İç cıvıltıları acı kokuyordu. Acıları ise yalnızlık... Gençliğinin ümit kokan gülleri lekelendikçe yalnızlaşıyor, yalnızlaştıkça acıları içinde cıvıldaşıyordu. En seçkin en yüce ruhlar bile bu acıya dayanamazdı. Bir de bu iğrenç kokunun çevreye zarar verdiği konuşulmuyor muydu, o daha çok içini acıtıyordu. Bütün bunlara karşı savaştıkça yara alıyor ve alkanlar içinde kalıyordu. akademik hayalleri, akademik düşleri, akademik umutları dahi acı doluydu. Istırap çekiyor fakat sessizce inliyordu. Her gün terk edilişinin farkındaydı ama "vefasız" ünvanını almamak için katlanıyordu. 

Bulunduğu akademik dünyanın çemberinin çapı, dairesi çok büyüktü ama o bu çemberde, dairede, bir nokta gibi kabul görmüyordu. Kısacası "nokta" bile değildi. Yalnızlığın karanlığına düştükçe aydınlanıyor, aydınlandıkça kendi içinde dolu dolu yaşamayı tercih ediyordu. Hayır, hayır yanlış oldu. Kendi içinde dua etmeyi öğrendikçe duanın gizemli, sırlı derinliklerindeki aydınlığına ulaşıyordu. 

Böylelikle mutlu olmanın kaynağını keşfetti. Bu ruhunun kahramanca direnişinin meyvesiydi. Gençliğinin cehenneminin yaşlandığında cenneti olacağına inancıyla yaşamıştı ama bu sırrını kimseye söylememişti. Hatta yaşı ilerlemiş olmasına rağmen gençliğinde hayatın hakikatleri üstüne ne kadar bilgisiz olduğu düşüncesi, şimdilerde onun yalnız kalmasının huzur kaynağı oluyordu. Aynaya da bakmıyordu. Çünkü gençliğindeki kendine, o kadar az benziyordu ki aynaya baktıkça o günleri hatırlamak ve üzülmek istemiyordu. Sırf bu yüzden sakal bile bıraktı. Artık yerlerde savrulan saman çöpünü görmüyordu, aynada. Şaşırması bu yüzden hem doğal hem anlamlıydı, onun için. Yaralanmış utanma duygusunun dahi, artık kırmızıya çalmadığını fark ediyordu. Yeni bir ruh yeni ve rengarenk bir mozaik olmuştu, artık. Sevinse miydi, üzülse miydi sizce?

Artık tek dostu vardı ve oda düşüncelerinin ve gönlünün sırdaşı olan kalemi... Bu bir savunma ve savaş silahı değildi. Zaten ortada savunma veya savaş yapacak saldırıda kalmamıştı. Savaşında savunmada artık kendiyle hesaplaşmaktı. O düşünce ve kalbinin güzel kokusunu satır ve sayfaların arasında aranjman yapıyordu.

...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tuba Ağacı

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir x Kadir! Yalnızlık tek gerçeği olan Kadir. Gözleri, ışığını ve ümidini kaybetmiş Kadir’in, kırılmış gönlünün dertlerle dolu olduğu besbelliydi. Minneti edebiyle birleştiren Kadir, öylece sessizlik içinde tüm gün çınar ağacının altında otururdu. Dedim ya yalnızlık Kadir’in gerçeğiydi. Kadir’in yüzünde öksüz bir karanlığın ışığı vardı. Tıpkı gece gökyüzündeki ay gibi hep düşünceliydi. Gönül mirası olmayan Kadir, yıldızları uzaktan severdi. Hatta gözleriyle okşardı onları. Sonra mı? Ay’a sarılır, Çınar ağacının altında uyurdu. Kadir, öksüzlüğünün yanında yalnız ve evsizdi ama ruhsuz ve gönülsüz değildi. Kadir’in dağın tepesinde veya ağaç kovuğunda yaşamayı seçmeyip bir çınar ağacının altını seçmesi çok manidardı. Çünkü o kendini Tuba ağacına benzetirdi. O nedenle dünyada, ahirette yaşar gibi yaşıyordu. Kadir ağacın altında ‘’dünya adamı değilim, ahiret adamıyım’’ der gibi oturur, yatar, kalkardı. Ağacın altı hem evi, hem mezarıydı sanki. Kudüs ve İstanbul, Müslüman...
Devamı

boyacı memet

Resim
Bir adam vardı. Eli her yere yetişirdi ya da bencileyin çoğu öyle zannederdi. Arada bir anneme geldiğine ve "Aba ya! Ödemem var. Biraz destek çık" dediğine de şahit olmuşluğum vardır. Annem de babamdan kalan aylığından bir kenara ayırdıklarını kardeşine uçlanırdı fazla düşünmeden. Öylesi sıcak ve sevecen bir hali vardı ki bu adamın, adeta lakabı gibi bir çok şeyin üzerini örter ve güzelleştirirdi. Gençliğinde çıraklıktan başladığı ve işin organizasyonunu yapmaya kadar gittiği boyacılık mesleğinden ötürü kendisine "Boyacı Memet" lakabı takılmıştı. Yetim büyümüş ve bu dezavantajlı durumun her anını iliklerine kadar yaşamıştı. Bendeniz gibi benzerlerinin halinden dilinden anlaması ve yetimleri on çocuğundan taşan sevgisinden mahrum etmemesi bu yüzden olmalıydı. Aniden vefat haberini aldığımda doktora yapıyordum. Demek en az yirmi yıl geçmiş üzerinden. İçimden büyük bir taş yuvarlandı adeta. Uğur böceğim derdim ona. Çocukken elimize konan uğur böceklerinden fal tutmak s...
Devamı

Yeşil Yol

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir Dün gece bir rüya gördü. Uzun bir su şeridi kenarında yemyeşil yapraklı ağaçlar ve kendisi oturmuş bir ağacın gölgesine aşık olduğu kadını düşünüyor. Su yeşili yol, içini ısıtırken yamaçtaki dağlarda kadının resmini görüyordu. Arada bir kayıp olsa da kadının resmi  o yinede gözünü kırpmadan dağlara, tepelere, zirvelere bakıyordu. Biliyordu ne dağa ne tepeye ne de zirveye çıkacak takati kalmamıştı. Buna rağmen ayağa kalktı ve yürümeye başladı. Irmağın üzerinden nasıl geçti rüyasında hatırlamıyordu ama geçtiğinden de emindi. Dağın eteğine geldiğinde ince ve yılan gibi kıvrım kıvrım kıvrılan bir patika yol gördü. Yolun yolcusu oldu ve tırmanmaya başladı. Zıtlıklarla dolu bir sürü gölgeler geçiyordu aklından ama o yine de korkmadan aşağıya bakmadan patikayı tırmanıyordu. Bir süre sonra ayaklarının çıplak olduğunu anladı ve yere oturdu ki, birde ne görsün ayakları kanıyordu. Şimdi hem yürüyecek zirveye çıkacak hem de kanayan yaralarını iyileştirecek zirvede bir m...
Devamı