Kendiliğinden silinen yazıları özlemek



Prof. Dr. Zekai Özdemir

Odama hakim olan bu karanlığın ışığı esrarlı bir sessizlikle yanıp yanıp sönüyordu. Karanlığın bu ışık oyunu tıpkı yakamozlara benziyordu.Karanlığın zindan olmadığına inanmıştım artık. Karanlıkta yüzmeyi bilmeyenler beni anlayamazlar. O kadar alıştık ki birbirimize ne o bana ne ben ona kırılmıyorduk.

Karanlık ve yalnızlığımın yoldaşlığı ebediyete kadar devam edecekti. Bu kesin bir realite olmuştu, benim için. Beni benden iyi tanıyan karanlık, düşüncelerimi aydınlatan dostum olmuştu. Hz Mevlana ile Şems’in dostluğuna benzer dostluğu ben karanlıkla kurmuştum. Kolay değil, üç aydır birlikteyiz. 

Sanki ezelden doğmuş ikiz kardeştik, karanlık ve ben. Bu nedenle sadece karanlığın gözlerini görmüyor onun kalbini de biliyordum. Hatta kalbine tam manada vakıftım. Ayrıca karanlıkla dostluğum artık vefaya dayalı hale gelmişti.

Karanlığın bahtı hiç de kara değildi. Karanlığın ruhu benimde ruhumu ürpertiyordu. Bu ürperdi beni hiç korkutmuyor hatta beni kendime getiriyordu.

Bugün sabah Amiş Efendi belgeseli izledim. Şiddetle tavsiye ederim. Melami yoluna giren melami meşrepli yolculara çok güzel öğütler veriyor. En güzel öğüdü borçluya borcunu zamanında öde demesi iktisadi anlamda çok manidar geldi bana. Buna ilaveten yeni bir gömlekte giysen iki rekat şükür namazı kıl demesi de beni çok etkiledi. Yine Şeyh Ahmet Avni Konuk için hazırlanan belgeseli de izleyince sabah namazım çok uhrevi oldu. 

Hayatımda ki en mutlu olduğum gün kendi varlığımın yokluğunun şuuruna vardığım gündü. "Ben" kavramı Allah’a yakışır kula değil. Kul hakikatte yok, realite vardır. Hem hakikatte hem reel yok olduğunu bilen Allah’ın kulu olduğu bilincine varmış demektir. Aksi halde ikisinde de var olduğunu inatla savunursa şeytanlık bilincine düşmüş demektir.

İçimdeki huzurlu sesi içimdeki kulağım duydu ve gönlüm tebessüm etti. Gözlerimdeki bakış ne hüzünlü nede kayıp. Tam aksine binlerce kitap okumuş gözlerin bakışı var, gözlerimde. Ağır ağır bakan durgun, manalı, düşünceli. Gözlerim yazdığım cümlelerde gizli. Sizde gördünüz mü, gözleri mi? Yanılmamışım değil mi?

Ben bütün filmleri kitap okur gibi izliyorum. O nedenle filmler kitaplar kadar seviyorum. Karanlıkta gözlerimin içinde yürüdüm şu an. Taa kalbimin gönlümün derinliklerine indim. Zor bir yolculuk. Siz de deneyiniz hadi.

Damarlarımda akan kanın sesini duymak beni başka bir aleme götürdü. Tıpkı renkleri ayrı fakat sesleri aynı olan şelale sesine benziyordu. İçimdeki en sevdiğim parçam, kanımı toplayıp pompalayan kalbim. Nasıl bir dokuya sahip ki bütün organlar kanser oluyor da kalp kanser olmuyor! Hiç kalp kanseri olan birini duydunuz mu? Bunun sırrı nedir? Neden kalp kanseri yoktur. Kalpte neler oluyor da, bu mikrop giremiyor. 

Kendi içimizdeki kanda boğulmadan yüzmek, ne büyük meziyet.

11/06/2020

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tuba Ağacı

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir x Kadir! Yalnızlık tek gerçeği olan Kadir. Gözleri, ışığını ve ümidini kaybetmiş Kadir’in, kırılmış gönlünün dertlerle dolu olduğu besbelliydi. Minneti edebiyle birleştiren Kadir, öylece sessizlik içinde tüm gün çınar ağacının altında otururdu. Dedim ya yalnızlık Kadir’in gerçeğiydi. Kadir’in yüzünde öksüz bir karanlığın ışığı vardı. Tıpkı gece gökyüzündeki ay gibi hep düşünceliydi. Gönül mirası olmayan Kadir, yıldızları uzaktan severdi. Hatta gözleriyle okşardı onları. Sonra mı? Ay’a sarılır, Çınar ağacının altında uyurdu. Kadir, öksüzlüğünün yanında yalnız ve evsizdi ama ruhsuz ve gönülsüz değildi. Kadir’in dağın tepesinde veya ağaç kovuğunda yaşamayı seçmeyip bir çınar ağacının altını seçmesi çok manidardı. Çünkü o kendini Tuba ağacına benzetirdi. O nedenle dünyada, ahirette yaşar gibi yaşıyordu. Kadir ağacın altında ‘’dünya adamı değilim, ahiret adamıyım’’ der gibi oturur, yatar, kalkardı. Ağacın altı hem evi, hem mezarıydı sanki. Kudüs ve İstanbul, Müslüman...
Devamı

boyacı memet

Resim
Bir adam vardı. Eli her yere yetişirdi ya da bencileyin çoğu öyle zannederdi. Arada bir anneme geldiğine ve "Aba ya! Ödemem var. Biraz destek çık" dediğine de şahit olmuşluğum vardır. Annem de babamdan kalan aylığından bir kenara ayırdıklarını kardeşine uçlanırdı fazla düşünmeden. Öylesi sıcak ve sevecen bir hali vardı ki bu adamın, adeta lakabı gibi bir çok şeyin üzerini örter ve güzelleştirirdi. Gençliğinde çıraklıktan başladığı ve işin organizasyonunu yapmaya kadar gittiği boyacılık mesleğinden ötürü kendisine "Boyacı Memet" lakabı takılmıştı. Yetim büyümüş ve bu dezavantajlı durumun her anını iliklerine kadar yaşamıştı. Bendeniz gibi benzerlerinin halinden dilinden anlaması ve yetimleri on çocuğundan taşan sevgisinden mahrum etmemesi bu yüzden olmalıydı. Aniden vefat haberini aldığımda doktora yapıyordum. Demek en az yirmi yıl geçmiş üzerinden. İçimden büyük bir taş yuvarlandı adeta. Uğur böceğim derdim ona. Çocukken elimize konan uğur böceklerinden fal tutmak s...
Devamı

Yeşil Yol

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir Dün gece bir rüya gördü. Uzun bir su şeridi kenarında yemyeşil yapraklı ağaçlar ve kendisi oturmuş bir ağacın gölgesine aşık olduğu kadını düşünüyor. Su yeşili yol, içini ısıtırken yamaçtaki dağlarda kadının resmini görüyordu. Arada bir kayıp olsa da kadının resmi  o yinede gözünü kırpmadan dağlara, tepelere, zirvelere bakıyordu. Biliyordu ne dağa ne tepeye ne de zirveye çıkacak takati kalmamıştı. Buna rağmen ayağa kalktı ve yürümeye başladı. Irmağın üzerinden nasıl geçti rüyasında hatırlamıyordu ama geçtiğinden de emindi. Dağın eteğine geldiğinde ince ve yılan gibi kıvrım kıvrım kıvrılan bir patika yol gördü. Yolun yolcusu oldu ve tırmanmaya başladı. Zıtlıklarla dolu bir sürü gölgeler geçiyordu aklından ama o yine de korkmadan aşağıya bakmadan patikayı tırmanıyordu. Bir süre sonra ayaklarının çıplak olduğunu anladı ve yere oturdu ki, birde ne görsün ayakları kanıyordu. Şimdi hem yürüyecek zirveye çıkacak hem de kanayan yaralarını iyileştirecek zirvede bir m...
Devamı