Gelin Ana!

 

Yengeye “gelinana” derler bizim oralarda. Hızla söyleyince gelnana haline dönüşmüş zamanla. Kuru bir yenge lafına göre, daha içten görünür. Tıpkı emmi kelimesindeki sıcaklığı amca sözcüğünde bulamama gibi...

Hem gelnanada yakınlık, anneliğe benzer bir sığınma duygusu hissedilir.

Böyle bir kadını geçen hafta aniden kaybettik. “Kör olası hastalığın” pençesine düşmüştü. Korona değil, tüm zamanların en kötüsü olan kanser illeti idi bu. Bu da öz annemin tabiri olarak aklımda kalmış, böyle çaresiz durumları üstü kapalı ifade etmek için.

Şekerdeki derme çatma evde geçti hayatının çoğu. İki oğlan, bir de sonradan yengem olacak ay parçası bir kız büyüttü gelnana. Şeker fabrikasında işçi olan ama sıradan bir işçide asla rastlanmayacak derecede girişimcilik azmi ile fokur fokur kaynayan emmimin eşi idi. Bu, elektronik eşyadan kamyona, oradan arsa ve ev satışına kadar neredeyse her tür emtianın alım satımını büyük bir heyecanla yapan adamın karısı olmak kolay iş olmasa gerekti. Zira en sonunda, küçük oğlunun ve torunlarının gayretleriyle Konya’nın ortasına, İplikçi Camiinin arkasına kocaman bir otel bile dikmeyi başardı emmim.

Böyle hareketli bir ömrün ortasında çalkalanan emmimin hiç bir kaba sığdırılamayacak ticari meraklarını dizginlemeye çalışan gelnananın halini tahmin etmek hiç zor olmasa gerek.

Emmim her yana teahhütte bulunur, 12 Eylül rejimi başta olmak üzere devletle zaman zaman başı derde girdiği için öz savunmasını geliştirmeye çalışırdı. Benim SBF’de okumamdan büyük haz duyar ve “savcı bey” diye hitap ederdi. Ortaokul yıllarında ise bu şekilde başarı ile yoluma devam edersem Ezher Üniversitesi’ne göndereceğini vaat ederdi. Her tür sürprize açık bu kabına sığmayan adam 9 yaşımda iken elime bir 6 bin lira sıkıştırmıştı (1980’de bu para küçük bir servet demekti) ki ben de bir çılgınlık yapıp tamamını en büyük abime düğün hediyesi olarak takıverdim. Böyle emmiye böyle yeğen oluyormuş demek. 😊

Bir yeğen olarak emmimin peşine takıldığım küçüklük yıllarımda sabah namazı dönüşü kocaman bir karpuzu “kan yapacağı” düşüncesiyle aç karna mideye indirdiğimizi bile hatırlıyorum. Bir de gelnananın hazırladığı enfes yemekleri. Hastalığının ilerlediğini dönemde bile, ziyaretine gittiğimizde bir şeyler ikram etme telaşı içinde idi gelnana.

Artık ömrünün çoğunu geçirdiği şekerdeki evinden, Akyokuşa çam ağaçları arasına inşa edilmiş 3 katlı bir eve taşınmış ve daha rahat etmiş bir durumda idi. Ama bu kez, annemin tabiriyle kör illetle mücadele etmek zorunda kaldı. Çoğu iş adamı çocuklar ve torunlar büyüttü. Emmim ile geçirdiği 72 yıllık ortak hayatın ürünü idi bunlar. Beyşehir’in bir köyünden Konya’ya uzanan pek çok yurdum insanının öyküsüne benzer ömürlere benziyor belki ama öyküyü anlamlı kılan bizzat yaşanmışlığı ve hafızalardan silinmeyen hatıralar olsa gerek.

Şekerdeki o derme çatma ama önünde kocaman asmasıyla temayüz eden o güzel evin yerine şimdi modern apartmanlar dikilmiş durumda. Gelnana ise ötelere gitti. Sevdiği büyüklerinin gittiği rahmet diyarına. Karşısında aciz kaldığımız ölüm ülkesine. Bizim de dönüp dolaşıp vasıl olacağımız sonsuzluk mekanına...

25 Temmuz 2020

Mehmet Dikkaya

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tuba Ağacı

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir x Kadir! Yalnızlık tek gerçeği olan Kadir. Gözleri, ışığını ve ümidini kaybetmiş Kadir’in, kırılmış gönlünün dertlerle dolu olduğu besbelliydi. Minneti edebiyle birleştiren Kadir, öylece sessizlik içinde tüm gün çınar ağacının altında otururdu. Dedim ya yalnızlık Kadir’in gerçeğiydi. Kadir’in yüzünde öksüz bir karanlığın ışığı vardı. Tıpkı gece gökyüzündeki ay gibi hep düşünceliydi. Gönül mirası olmayan Kadir, yıldızları uzaktan severdi. Hatta gözleriyle okşardı onları. Sonra mı? Ay’a sarılır, Çınar ağacının altında uyurdu. Kadir, öksüzlüğünün yanında yalnız ve evsizdi ama ruhsuz ve gönülsüz değildi. Kadir’in dağın tepesinde veya ağaç kovuğunda yaşamayı seçmeyip bir çınar ağacının altını seçmesi çok manidardı. Çünkü o kendini Tuba ağacına benzetirdi. O nedenle dünyada, ahirette yaşar gibi yaşıyordu. Kadir ağacın altında ‘’dünya adamı değilim, ahiret adamıyım’’ der gibi oturur, yatar, kalkardı. Ağacın altı hem evi, hem mezarıydı sanki. Kudüs ve İstanbul, Müslüman...
Devamı

boyacı memet

Resim
Bir adam vardı. Eli her yere yetişirdi ya da bencileyin çoğu öyle zannederdi. Arada bir anneme geldiğine ve "Aba ya! Ödemem var. Biraz destek çık" dediğine de şahit olmuşluğum vardır. Annem de babamdan kalan aylığından bir kenara ayırdıklarını kardeşine uçlanırdı fazla düşünmeden. Öylesi sıcak ve sevecen bir hali vardı ki bu adamın, adeta lakabı gibi bir çok şeyin üzerini örter ve güzelleştirirdi. Gençliğinde çıraklıktan başladığı ve işin organizasyonunu yapmaya kadar gittiği boyacılık mesleğinden ötürü kendisine "Boyacı Memet" lakabı takılmıştı. Yetim büyümüş ve bu dezavantajlı durumun her anını iliklerine kadar yaşamıştı. Bendeniz gibi benzerlerinin halinden dilinden anlaması ve yetimleri on çocuğundan taşan sevgisinden mahrum etmemesi bu yüzden olmalıydı. Aniden vefat haberini aldığımda doktora yapıyordum. Demek en az yirmi yıl geçmiş üzerinden. İçimden büyük bir taş yuvarlandı adeta. Uğur böceğim derdim ona. Çocukken elimize konan uğur böceklerinden fal tutmak s...
Devamı

Yeşil Yol

Resim
Prof. Dr. Zekai Özdemir Dün gece bir rüya gördü. Uzun bir su şeridi kenarında yemyeşil yapraklı ağaçlar ve kendisi oturmuş bir ağacın gölgesine aşık olduğu kadını düşünüyor. Su yeşili yol, içini ısıtırken yamaçtaki dağlarda kadının resmini görüyordu. Arada bir kayıp olsa da kadının resmi  o yinede gözünü kırpmadan dağlara, tepelere, zirvelere bakıyordu. Biliyordu ne dağa ne tepeye ne de zirveye çıkacak takati kalmamıştı. Buna rağmen ayağa kalktı ve yürümeye başladı. Irmağın üzerinden nasıl geçti rüyasında hatırlamıyordu ama geçtiğinden de emindi. Dağın eteğine geldiğinde ince ve yılan gibi kıvrım kıvrım kıvrılan bir patika yol gördü. Yolun yolcusu oldu ve tırmanmaya başladı. Zıtlıklarla dolu bir sürü gölgeler geçiyordu aklından ama o yine de korkmadan aşağıya bakmadan patikayı tırmanıyordu. Bir süre sonra ayaklarının çıplak olduğunu anladı ve yere oturdu ki, birde ne görsün ayakları kanıyordu. Şimdi hem yürüyecek zirveye çıkacak hem de kanayan yaralarını iyileştirecek zirvede bir m...
Devamı