Nihat
Prof. Dr. Zekai Özdemir Sümbüli bir hava vardı sanki. Ihlamur ağaçlarının kokusu İstanbul’u sarmıştı yine ve yine yalnız bir adam aheste aheste bastonun ucuna basa basa yürüyordu. Adam belli istanbul kadar yaşlı, adam İstanbul kadar ıhlamur kokuyordu. Kaç zamandır yürüyor bilinmez ki? Belli olan bir şey daha vardı; ihtiyarın gönlü üzüntülü, içi sıkıntılıydı. Yüzü bir mezar taşı gibi soğuktu. Bayrampaşa çarşı meydanından geçerken bütün esnaf bütün kahve ona bakıyor ve iç çekiyor “zavallı adam, günden güne eriyor” diyorlardı. İhtiyar başını yerden kaldırmadan yavaş yavaş ve bazen bir iki dakika dinlenerek yürüyordu. Onu gören Çarşı’nın köpeği Çomar bile yol açıyor, o bile acı acı ihtiyara bakıyordu. Dışı sakin içi feryat dolu çarşımeydanındaki ağacın gölgesine yorulunca oturur sonra yine yoluna devam ederdi.Bu merasim her hafta perşembe günleri yapılırdı. Sivas’da doğduğu söylenen Nihat Balat’ta büyümüştü. Dedikoduya göre; ANNESİ Nihat’ı cami avlusuna bırakmış oradan da kimsesizler yurdu...